Ik wilde de Tijgerkat, de klassieker uit de Italiaanse literatuur, al heel lang lezen. Gelukkig is het er eindelijk van gekomen: ik heb er van genoten. De vergankelijkheid der dingen wordt, in ietwat archaïsche stijl, heel mooi beschreven. De oude edelman Don Fabrizio (prins van Salina) staat symbool voor de oude wereld, zijn revolutionaire neef Tancredi belichaamt de toekomst. Hij legt zijn oom uit dat ‘alles moet veranderen, opdat alles hetzelfde blijft’. Het betreft hier vooral de positie van de adel, maar ook dat van beide Siciliën, ten tijden van de Risorgimento, de wederopstanding van een Italiaanse staat.
In de prachtige sterfscène trekt het leven van Don Fabrizio nog eenmaal voorbij. Hij concludeert – al rochelend op een hotelbalkon met uitzicht over zee – dat hij van zijn 73 jaar er eigenlijk maar drie echt gelukkig is geweest. Had de prins van Salina toch eerder moeten meegaan met de moderne tijd, zo lijkt de auteur, prins Di Lampedusa, ons te willen vertellen, hiermee ook zijn eigen familiegeschiedenis betreurend.
De Tijgerkat, G. Tomasi Di Lamedusa, 432 p – Atheneum, 1958/ 2014
DANIEL PEPIJN VAN DIJK 