Een uiterst besmettelijk en dodelijk virus gaat in no-time de wereld over. Niemand blijft gespaard. In eerste instantie hamsteren mensen wc-papier en blikvoedsel, om al snel gegrepen te worden door doodsangst. Miljoenen slaan op de vlucht, in de hoop een veilige plek te vinden.
Tevergeefs. Het grootste deel van de mensheid gaat er aan.
Twintig jaar later bevinden we ons in een apocalyptisch maanlandschap. De aarde is eeuwen in de tijd teruggeworpen. Niets werkt meer. Er is geen internet, geen elektriciteit. Men leeft op de ruïnes van onze samenleving; auto’s en Wallmarts zijn overwoekerd door de natuur
De overlevenden hebben zich aangepast, en hebben kleine nederzettingen gesticht. Het onderlinge wantrouwen is groot, overleven is het devies.
Maar er is ook hoop. Toneelgezelschap The Travelling Symphony gaat van dorp tot dorp om Shakespeare op te voeren. Muziek en dans bieden wat troost in deze harde wereld. Iets van de vervlogen tijd herleeft.
St. John Mandel is een meester in het vervlechten van verhaallijnen en schrijft zeer beeldend. Je ziet die karavaan echt voor je.
Alleen echt goede schrijvers weten het ongelooflijke geloofwaardig te maken.
Station Eleven – Emily St. John Mandel, 2015
DANIEL PEPIJN VAN DIJK 