Een openhartig verslag van een heftig jaar voor Joe Biden, Amerika’s vice-president. Biden schotelt ons drie verhaallijnen voor: het ziektebed en de uiteindelijke dood van zijn oudste zoon Beau, zijn internationale werk als ‘Veep’ en zijn worsteling met de vraag of hij zich verkiesbaar zal stellen als opvolger van president Obama. Wat betreft dat laatste, we weten dat hij ervan af gezien heeft. Hoewel hij zichzelf het beste gekwalificeerd vindt, was hij er emotioneel niet klaar voor om de strijd aan te gaan, kort na de dood van zoon Beau.
Biden doet uitgebreid verslag van zijn inspanning op het wereldtoneel (Oekraïne, Irak, Centraal-Amerika), maar dit boek gaat vooral over zijn hechte, liefdevolle, patriottische familie. Over hoe ‘home base’ voor de familie Biden het anker vormt in hun drukke levens. Levens die gericht zijn op het dienen van het land. Ze kunnen niet anders, alles staat in het teken van het leven een ‘life of meaning’ te leiden.
Dergelijke grote woorden en ambitie passen bij het experiment dat de Verenigde Staten nog steeds zijn en werken bij vlagen inspirerend. Natuurlijk is dit ook een manier om je te positioneren; in het geval van Joe Biden: de gewone man, zonder dubbele agenda en die altijd zal opkomen voor de middenklasse. Bereisd, met de telefoonnummer van alle wereldleiders onder speeddial, maar toch altijd op tijd thuis voor het avondeten. En beste vriend van Barack.
De 75-jarige Joe Biden is niet met pensioen, al is het maar omdat hij niet weet wat dat inhoudt. Binnen drie jaar kiezen de Amerikanen weer een president: het zou me niet verbazen als Bidens naam opduikt in de primaries van de democratische partij. Joe kan het vast niet laten een balletje op te gooien. Voor het landsbelang.
Joe Biden, Promise me, Dad – Main Market Ed, 2017 – 272 p.
DANIEL PEPIJN VAN DIJK 