De wereld vraagt om specialisatie. En toch zijn het de generalisten die het verschil gaan maken.

Iedereen kent de verhalen van briljante wonderkinderen, zoals schaakgrootmeesters of sportmannen als Tiger Woods. We begrijpen die verhalen, ze zijn aansprekend: we zijn gaan denken dat de wereld zo werkt. Kies een specialisatie en wordt steed beter en roem is je deel. Niets is echter minder waar.

De grootste kans op succes maak je met een brede opleiding, het verkennen van perspectieven en het opdoen van verschillende ervaringen. Juist in huidige, complexe wereld. Specialisten zijn weerloos wanneer er plots een storm opsteekt.

Zoals vaak met dergelijke populair-wetenschappelijke boeken bestaat dit boek uit een amalgaam aan onderwerpen en voorbeelden. “Range” is op zijn best als het ons – westerse – onderwijssysteem onder de loep neemt. David Epstein toont aan dat we onze kinderen al jong de verkeerde kant op sturen.

Te vaak bepaalt snelle prestatie de manier van lesgeven, terwijl onderzoek steeds weer aantoont dat diepgaand en breed leren beter beklijft en breed inzetbare kennis genereert. Moeite hebben met de stof is een teken dat je leert, als het heel makkelijk gaat leren we minder. Dit is zo contra-intuïtief dat weinig docenten of ouders dit zullen toe passen. We stomen kinderen klaar voor examens met turbo-bijlessen, we geven tips voor ezelsbruggetjes, ouders en leerkrachten geven hints om de stof makkelijker te maken. Hiermee doen we kinderen echter geen plezier. Althans niet op lange termijn.

Nieuwe stof zou niet door herhaling moeten worden geleerd, maar door middel van “interleaving”, een methode om eerst te analyseren/ evalueren welk probleem voor je ligt, en dan pas de strategie te kiezen, in plaats van meteen je bekende strategie toe te passen en pas daarna te evalueren of het heeft gewerkt. Klinkt logisch, gebeurt veel te weinig. In de praktijk reikt onze kennis verder dan onze silo’s. Terwijl in staat zijn analogieën te bedenken, structuren te herkennen, en dieper te denken juist essentiële vaardigheden zijn in onze “wicked world”.

Inside view
Denken buiten de eigen ervaring is ook een probaat middel tegen wat de inside view is gaan heten. Private equity managers die denken dat hun investering boven het marktgemiddelde zal renderen, bouwers die ervan overtuigd zijn dat hun huizenblok wel binnen de deadline klaar is en politieke adviseurs die er niet aan twijfelen dat hun kandidaat premier wordt: hoe meer specialistische kennis, hoe slechter de voorspelling.
De outside view, de blik vanuit een andere ervaring, veld of expertise, doet dan wonderen. Onderzoek bij businessstudenten heeft laten zien dat alleen al herinnerd worden aan het nut van analogieën, creatiever maakt.

Sunk cost fallacy
Durf te stoppen, sla nieuwe paden in, kijk om je heen. In de woorden van de auteur: “switchers are winners”. De beroemde marketing-goeroe Seth Godin is het daarmee eens. Succesvolle mensen weten wanneer te stoppen. En voelen zich daar niet slecht over. Het gaat fout als we niet de durf hebben om te stoppen met zaken die niet lopen. Dat dit weinig gebeurt komt omdat we het zeer lastig vinden te stoppen als we eenmaal tijd of geld ergens in hebben geïnvesteerd (sunk cost fallacy).

Kortom, om niet in val van de korte klap te lopen, moeten we tegen onze instincten vechten. Onze intuïtie biedt geruststellende antwoorden, zodat we niet meer de moeite nemen patronen te herkennen of een goede analyse te maken. Bewuste verbreding – Daniel Kahneman zou het ons Systeem 2 noemen – kan echter een hoop financiële, sociale en leerproblemen voorkomen.
Zeker in extreme situaties is het beste advies: drop your tools & denk na.

Het werk van generalisten zal minder snel de voorpagina halen, zal minder snel gefund worden en zal eerder worden genegeerd. Maar op lange termijn schrijven generalisten geschiedenis.

Als generalist heb ik daar natuurlijk niets aan toe te voegen.

David Epstein – Range, 2019