Boeken over de oorlog in Vietnam blijven me boeien. James Webb schreef Vuurvelden in 1978, na zijn terugkeer uit Vietnam. Webb ging later de politiek in, onder andere als Democratische Senator van Virginia, en schreef nog een tiental boeken.
Dit moet een van zijn beste zijn.
Een intens boek lang zitten we op de huid van een peloton jongens – want hoewel de oorlog harde mannen van ze maakt, zijn ze, op een enkele uitzondering na, niet ouder dan 20. Webb zet het peleton en zijn hoofdrolspelers prachtig neer. De ene keer turen we mee naar een rij bomen op zoek naar Vietcong, dan weer liggen we in een rijstveld in de regen om daarna mee te leven met de innerlijke morele strijd van Goodrich – de enige die een paar jaar heeft gestudeerd. En daardoor van de weeromstuit de bijnaam Senator heeft gekregen.
Uiteindelijk overheersen de zinloosheid van de strijd en de verpletterende willekeur van de dood. Allen haten de oorlog, maar kunnen niet weg. Ze zijn verslaafd. Aan kameraadschap, aan de jungle en ze vrezen de Wereld erbuiten. De oorlog sloopt hun kompas, doet hen twijfelen aan goed en slecht. Ze weten niet waarvoor ze doden. Maar ze moeten wel. Omdat ze anders zelf sterven.
Oorlog is niet zwart-wit; de complexiteit is immens. Leunstoelgeneraals en vooral vredesactivisten die de mariniers bij terugkeer het leven zuur maken, krijgen dan ook weinig respect. Ze hebben de dienstplicht ontdoken en trekken nu fel van leer. Zij hebben makkelijk praten.
Webb stelt dat hij een roman heeft geschreven, maar aan alles is merkbaar dat de verhalen op zijn eigen ervaringen gebaseerd zijn. Bijna geen van de hoofdpersonen overleeft het. Gelukkig keerde James Webb wel naar huis, om dit prachtige boek te schrijven.
Vuurvelden – James Webb (1978)
DANIEL PEPIJN VAN DIJK 